De bezoekjes die ik afleg, doe ik graag met de trein. Als gepensioneerde spoorman beperkt vrijreizen eerste klas. Ik hoop dat het spoorweg pensioenfonds deze afspraken met de NS directie overeind blijft houden.
Ik was op de terugweg naar huis na een bezoekje aan een goede vriend in Apeldoorn. Het was in de daluren, het was rustig in de trein. Ik nestelde mij comfortabel met mijn iPad in de eerste klasse coupe. Even op Facebook kijken of er nog berichtjes zijn. Zo kwam ik weer ten Oosten van de Iessel.
Na de stop in Deventer kwam een vrouw naast mij zitten. Ze groette mij wat overdreven. Ze deed voorkomen dat ze mij kende. Hoe gaat het met jou, heb je een mooie dag vandaag. Ik raakte even van slag. Ja, soms begroeten mensen mij vriendelijk en dan moet ik wel even schakelen, wie hij of zij wel zou kunnen zijn. Op mijn leeftijd raak je wel wat kwijt in het geheugen en ik dacht wie is deze vrouw ken ik haar?
Ze kroop als het ware tegen mij aan en dat voelde voor mij ongemakkelijk. Onprettig, want ze kon toch zien dat aan de andere zijde van het gangpad en tegenover mij nog voldoende plaats was. Ze pakte mijn bovenarm vast, kneep er in en sprak, ik heb een leuke receptie gehad. Ik rook de geur van de rosé, die ze mogelijk te veel had gedronken.
Ik zei: Ik ga tegenover u zitten dan kan ik beter met u praten. Nou je hoeft niet bang te zijn was haar opmerking. Toen ik tegenover haar zat schoof ze haar knieën naar voren tegen de mijne. Ik voelde mij verstijfd. Nee niet die verstijving die u denkt, maar verlamd niet wetend wat te doen.
Ik zag de sierlijke hand met grote gouden ringen en rode nagels, en dacht mijn God wat nu? Ik had de neiging om op te staan en wilde ergens anders gaan zitten. Was er nog steeds niet achter wie ze was en waar ik haar van kende.
De conducteur riep om: "Het volgende station is Almelo.” Gelukkig Almelo. Ja, daar is altijd wat te doen. Ze stond op, groette mij en zei: Fijne dag nog, prettige reis. Ik voelde mij opgelucht, dat kwam toch wel heel dichtbij. Dat ze uitstapte maakte mij rustig en het liet mij toe na te denken over dit voorval. Opgelucht stapte ik in Hengelo over op de trein naar Oldenzaal.
Oldenzaal daar voel ik me veilig. De vraag blijft: MeToo of to me?
Kaatjeknip februari 2020