Oorlogsverhaal van Miep de Vries deel 4

De afgelopen weken las u hier al een gedeelte van het bijzondere oorlogsverhaal van Miep de Vries. In de winter van 1945 fietste en liep zij met haar twee zussen van Rotterdam naar Oldenzaal. Deze week het vierde deel van deze barre fietstocht door een land in oorlog.

Zondagmorgen 28 januari 1945 met zijn allen ontbijten aan een grote tafel. Vader, moeder en negen kinderen. We krijgen ook ontbijt, meer dan voldoende en dan gaan we met de familie Hoogstraten naar de kerk, een plechtige Heilige Mis. Bij thuiskomst schrijven we een kaart om die te versturen naar Overschie. We blijven tot in de middag bij de familie Hoogstraten. Dan gaan we op weg richting Oldenzaal.

Wanneer we bijna in Holten zijn, hebben we een lekke achterband. Het was in Holten de dag des Heeren, geen enkele medewerking, gesloten ramen en deuren. We kregen zelfs geen brood op onze broodbon en er werd ook geen onderdak geboden. Dus het dorp verlaten. We vervolgden lopend onze weg. Voor het invallen van de donker klopten we aan bij een boerderij in de omgeving van Holten richting Markelo.

We mochten in de stal bij de koeien slapen, kregen een bord pap, wat kussens en een paardendeken. Geheel gekleed doken wij tussen twee houten schotten, een koeienplaats, met zijn drieën dicht tegen elkaar. Tegen de morgen schrokken we wakker en een riep "een V1", maar dit keer was het loos alarm. Er stond een koe te flatsen, het geluid had er wel iets van weg, we konden er lekker om lachen. De boer en zijn knecht zaten druk te melken en de plee was in het hoekje van de stal, maar als je hoge nood hebt dan ga je wel.

Maandagmorgen 29 januari 1945
Vanmorgen na een uitvoerige gebed weer wat eten gekregen en dat werd met 15 gulden betaald, weer lopend verder. De jongste Loes liep haar hele hiel stuk. (We droegen namelijk hoge rijglaarsjes van onze grootmoeder.) Zo belanden wij bij de kerk aan de Goorseweg bij dominee Schellenberg in Markelo.

De dominee verzorgde de de voet van Loes en wij vervolgden onze weg nog steeds lopend met beide fietsen richting Delden. In Delden ontdekten wij een fietsenmaker*. Zus Lia wierp haar charme offensief in de strijd en de knecht van de fietsenmaker, Bernard Siemerink, plakte haar band. De afspraak werd gemaakt dat wanneer we terug zouden gaan naar Rotterdam we langs zouden gaan bij de fietsenmaker. Deze afspraak werd nagekomen, want op 13 februari 1945 ging zus Lia alleen terug naar Rotterdam en ze ging ook naar de fietsenmaker in Delden terug. De knecht (Bernard Siemerink 28) van de fietsenmaker beloofde haar wanneer de oorlog voorbij was hij naar Overschie zou komen. En dat is hij nagekomen...

Wij vervolgden onze weg richting Hengelo, we moesten voor acht uur binnen zijn. Een groot hotel in Hengelo bleek vol met Duitsers dus gauw wegwezen. Op naar de pastorie van de kerk, groot genoeg maar geen plaats voor vrouwlui. We smeekten om in de gang te mogen overnachten, waren doodsbenauwd dat we in dat hotel terecht zouden komen, maar ook dat mocht niet. Een engdenkende en zielige vertoning. Maar gelukkig had de pastoor een oplossing bedacht. Hij bracht ons naar de slagerij van Kosters, die hadden met hun kinderen een tijdelijk onderkomen gevonden in Deurningen. Dus bedden genoeg.

Maandag avond 29 januari 1945 Overschie
2 mud cokes geruild en 10 kg tarwe na veel gezeur over en weer.

Wordt vervolgd.