Column : Jan Visser

Ons Camiel

De minister kwam op bezoek en hij kreeg van ons een cadeautje. Hij werd vanaf Lelystad naar huis gebracht met het watervliegtuig De Catalina. Dit vliegtuig was net gerestaureerd, nog niet helemaal goedgekeurd, maar er werd wel regelmatig mee gevlogen. Eerst proefvluchten en later zo nu en dan een rondvlucht. Ons Camiel, de minister van Verkeer en Waterstaat was het slachtoffer. Rond twaalf uur was hij binnen, de vergadering duurde zo'n twee uur en daarna werd hij gekidnapt; zijn auto ging niet rechtsaf richting Amsterdam, maar rechtdoor richting luchthaven, thuisbasis van de Catalina, bouwjaar 1941 en bestemd voor luchtverkenning. Het vliegtuig kan vanaf het land en het water opstijgen en landen. Het heeft lichtkoepels, waardoor je naar buiten kunt kijken en een aantal zitplaatsen voorin, vanwaar je de cockpit in kijkt.

Ik zat onder de lichtkoepel achterin en door zo nu en dan naast de stoelen te gaan staan, kon je het IJsselmeer zien. De piloot begon met het spectaculairste onderdeel van de vlucht; een touch-down op het water. De minister kwam ook even kijken. Hij stond naast mij, één voet op de vloer, de andere naast mijn stoel. Toen het vliegtuig het water raakte, viel hij bovenop me. De overige passagiers bleven er zowat in. Na het ketsen op het water maakten we een rondje over Amsterdam. werd Schiphol gewaarschuwd ("Wij hebben jullie baas aan boord." "Okee, jullie krijgen 1 minuut. Goede vlucht.") en gingen richting Rotterdam waar de minister werd opgepikt door zijn chauffeur met de dienstauto.

Dit alles om het ministerie te bewegen in Lelystad te investeren. Vergis je niet; het ministerie regelt de vergunningen, maar KLM bepaalt wat er op Schiphol gebeurt. Eén telefoontje van een (oud-) KLM'er naar de Telegraaf en de Nederlandse zwaan krijgt alles gedaan in Den Haag. En nu is "Ons Camiel" van zijn voetstuk gevallen en spugen de journalisten alle verhalen uit, die ze nog in de map hadden liggen.

Ik vond hem een aardige man. Maar wie ben ik? Een boerenzoon, die een hekel aan geweld heeft en die het slaan van vrouwen, kinderen en dieren het laagste van het laagste vindt. Camiel is opnieuw gevallen en er was niemand in de buurt om tegen hem te zeggen: "Wat doe jij nu, Camiel?" En weet u wat het ergste is? Hij vertikt het "sorry"te zeggen en dat zijn de ergsten. Camiel zal wel weer een stekkie vinden in Limburg, maar hij zal het weer doen; zijn handjes zitten te los en hij kan geen "sorry" zeggen..

Jan Visser