Column Marleen Bode: Thuis
AlgemeenMeerdere keren ben ik verhuisd. Kort gezegd vanwege studie, werk, door te gaan samenwonen, na de breuk en wederom door werk.
Vorige week hoorde ik, dat een vriendin na ruim 15 jaar haar zo geliefde plek verlaat en vele kilometers verderop in het land gaat samenwonen. Een nieuwe stap voor haar, spannend ook, maar zij is thuis bij haar vriend. Dit herinnerde me aan een andere liefde en een bijzonder huwelijk dat ik mocht voltrekken.
De kamer zat vol mensen: kinderen en een kleinzoon, familieleden, vrienden en buren. Ik begroette het bruidspaar, met wie ik de week ervoor even kort had kennisgemaakt. Ze wilden geen toespraak, maar mij toch even zien van tevoren. En het zou mooi zijn, als het ‘in het plat’ kon. Ik kan Twents goed verstaan en het ook redelijk spreken, dus dat zou wel goed komen.
Na de handen te hebben geschud van alle aanwezigen ging ik met hen naar buiten. Daar was in de tuin een prieel, gemaakt van gordijnen, met een tafeltje dat als spreekgestoelte gebruikt kon worden en waaraan de huwelijksakte kon worden getekend. Er stond een mooie stoel voor de ‘Mrs.’ met ruimte ernaast voor de rolstoel van de bruidegom. Hij was ziek en zou niet meer beter worden.
De twee mensen die tegenover me zaten keken me stralend en verwachtingsvol aan. De ceremonie was kort, maar liefdevol. De gedichtjes, waarmee ik begon en eindigde waren nuchter, ontroerend en met een vleugje humor, zoals het Twents kan zijn.
Het jongetje riep me na: ‘Waar is jouw huis?’
Na een applaus voor het bruidspaar en een spontaan lied van de aanwezigen nam ik afscheid en werd door één van de zonen naar de voordeur gebracht. Zijn zoontje liep mee. Hij was schattig en een beetje verlegen, maar had me toch een handje durven geven. Ik wenste hen nog een fijne dag en zwaaide een keer toen ik het paadje afliep naar mijn auto. Het jongetje riep me na: ‘Waar is jouw huis?’ Ik antwoordde, dat ik in Oldenzaal woon en daarom met de auto naar huis ga. Hij zei, dat hij een stukje taart ging eten.
In de auto liet ik alles de revue passeren. Het licht nerveuze gevoel, dat ik had door de verdrietige omstandigheden, was als sneeuw voor de lentezon verdwenen toen ik eenmaal binnen was en zo hartelijk werd verwelkomd. Het bruidspaar was gelukkig, de ceremonie was plezierig en hoe mooi, dat deze kon plaatsvinden in de tuin van hun eigen huis. Twee mensen werden in de echt verbonden die dol op elkaar zijn, die gekozen hadden voor elkaar en dat, terwijl ze niet wisten hoeveel tijd ze nog samen zouden hebben. Ze waren thuis bij elkaar.
Het jongetje vroeg niet waar ik woonde, maar waar mijn huis was. Na vele verhuizingen kan ik rustig op z’n Engels zeggen, dat ‘home is where the heart is’. Thuis is zijn bij de mensen die ik liefheb en die in mijn hart wonen.
Marleen Bode
uitvaartbegeleider en
ceremoniespreker
T: 06 5353 5605
